Είναι ένα γρήγορο πορτραίτο του Ανδρέα που το σχεδίασα ένα βράδυ (από αυτά τα βράδια ατέλειωτων συζητήσεων στο ΣΤΕΚΙ, γύρω από μπουκάλια ουίσκι με τον Ηρακλή, τον Δημητράκη, το Γιάννη, τον Ξενοφώντα). Τον είχα απέναντι μου και άρχισα να μουτζουρώνω σε ένα μικρό Notebook. Έδειχνε αφηρημένος και σαν να μην παρακολουθεί την συζήτηση. Αργότερα μας είπε ότι το θέμα εκείνης της στιγμής, που ήταν για την αρρώστια ενός φίλου, τον έθλιβε, και γι' αυτό είχε αποσυνδέσει το ακουστικό!
Όταν του το έδειξα στην οθόνη μου είπε:
«Παναγιώτη με αδίκησες! Δεν είμαι και τόσο γερός ποιά! »
Η κουβέντα άλλαξε πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο και η στάθμη του ουίσκι έπεφτε επικίνδυνα. Κάποια στιγμή σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο, και όταν γύρισε μου λέει:
«Παναγιώτη εγώ σε αδίκησα αύριο πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτώ τον κουρέα μου!»
Όλοι γελάσαμε γιατί σκεφτήκαμε ότι έκανε σύγκριση με το είδωλο του στον καθρέπτη
Από τότε δεν τον ξαναείδα ποια. Μια δυο φόρες είχαμε δώσει ραντεβού να βρεθούμε αλλά η Αθήνα πάντα σου βγάζει απρόοπτα και σου χαλάει τα σχέδια.
Το αρχείο αυτό για κάποιο μυστήριο λόγο που μόνον ο υπολογιστής μου γνωρίζει το έχασα. Το είχα στο μυαλό μου σαν ωραίο σχέδιο συναισθηματικά φορτισμένος αφού πλέον ο Ανδρέας είχε φύγει. Ξαφνικά μια μέρα μου ήρθε σε ένα email !!! Το είχα στείλει στην κόρη του στο Βερολίνο πριν το χάσω και φυσικά το είχα ξεχάσει. Κάποια στιγμή που έγινε φαίνεται κουβέντα από τα παιδιά ότι το ψάχνω αύτη το έστειλε στον Δημήτρη και αυτός σε μένα.
Όταν το ξαναείδα, απογοητεύτηκα δεν μου αρέσει αυτό το σχέδιο. Είχε δίκιο ο Ανδρέας αλλά ήταν πολύ ευγενής και στο μπάνιο θα σκέφτηκε ότι με στενοχώρησε και προσπάθησε να διορθώσει.
Εγώ όπως και η παρέα το είχαμε μυθοποιήσει στο μυαλό μας, λίγο το ποτό περισσότερο το ότι ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε ακμαίο.
Το ανεβάζω γιατί με έφερε πίσω σε εκείνη τη βραδιά. Κάτι σαν μικρό μνημόσυνο στον Ανδρέα που με αποκαλούσε «ο τελευταίος φίλος μου» .
bbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbaaaaaaaaaaaaaaaaaaakkkkkkkkkk
Δημοσίευση σχολίου